Monthly Archives: september 2015

De vorige recensie op deze site betrof Happyhappyjoyjoy. Ik was die dag in een Aziatische bui, en als je dan toch in Amsterdam bent, waarom dan niet ook nog naar Ron’s Gastrobar Oriental.

Toen Ron Blaauw (want over die Ron hebben we het) zijn Michelinsterren inleverde om het anders te gaan doen, kwam hij met Ron’s Gastrobar. Kleine gerechtjes voor een vaste prijs, maar wel met smaak en service. Dat was toch wel een succes te noemen – in ieder geval was de Michelin inspecteur er over te spreken: één ster voor de Gastrobar.

Lekker bezig, dus tijd voor een beetje anders: Ron’s Gastrobar Oriental. Midden in Amsterdam, in de Kerkstraat, al is het niet heel goed zichtbaar als je op de hoek staat. Tip voor wie daar zoekt: het is aan de rustige kant van de straat.

Bij binnenkomst valt je meteen op dat dit restaurant absoluut anders is dan Happyhappyjoyjoy. Daar is het duidelijk speels en misschien wat over the top, Ron’s Gastrobar Oriental gaat meer voor een sjieke look met een luxere uitstraling. Het restaurant bestaat uit twee verdiepingen, mijn tafel bevond zich boven; beneden kun je ook aan de bar zitten, en dat geeft het geheel toch nog wat meer sfeer.

De menukaart bij Ron’s Gastrobar Oriental ziet er uit als een krantje, mijn exemplaar had een groot nieuwsbericht dat Hiske Versprille van Het Parool het restaurant waardeert met een 9-. Daar kun je trots op zijn, er zijn echter ook genoeg mensen die de recensies van Hiske in het geheel niet serieus nemen. De stemming was wel gezet zo, en de verwachtingen waren hoog, dus wat mij betreft konden de gerechtjes doorkomen. Gerechtjes kosten 15 euro, de voorgerechtjes 7,50 en twee mandjes Dim Sum kost 15 euro (maar je mag ook gewoon één mandje bestellen). Overigens worden ook hier de gerechten volgens het streetfoodmodel geservereerd, oftewel: het komt als het klaar is.

Ik bestelde als voorafje de Kai Jic (onthoudt: Kai is kip – daar heb je wat aan in je leven!), kippenvleugels met soja-honingglazuur. Smakelijk, maar iets te veel soja en iets te weinig honing naar mijn smaak. Het dreigt dan een zoute hap te worden, het ging nog net goed, maar kantje boord.

(Overigens, wie hier nog op de foto’s zit te wachten: helaas. De belichting op mijn tafeltje was zo beroerd dat ik er geen normale foto’s kon maken. En flits gebruiken doe ik uit principe niet in een restaurant. Mocht ik toch nog een wondermiddel vinden om de foto’s op te poetsen naar toonbaar, dan voeg ik ze later nog bij).

Het volgende gerecht dat op tafel kwam waren de Dai Tie Sieuw Mai, gestoomde dim sum met St. Jacobsschelp, Chinese paddenstoel en lente-ui, uiteraard geserveerd in een bamboe stoommandje, op een bananenblad (hier géén wortelplakjes!).Wat moet je dan zeggen over dim sum? Ja, lekker, ik proefde veel St. Jacobsschelp en er zat ook paddestoel in. Maar om nou op te springen en een rondje rond de tafel te dansen, nee. Snel door naar het volgende gerecht…

Yuan Hok Hai, soft shell crab, oesterzwam en kokosnoot in een curry. Een krab is natuurlijk best delicaat van smaak. Belangrijk, vind ik, is dat je de krab proeft en, bij een soft shell crab, dat hij lekker krokant gebakken is. Dat laatste was hij ook wel, maar doordat hij in een curry verdwijnt wordt hij ook snel zacht. Dooreten geboden voor het krokante effect. Als je de krab los at, dan was deze ook lekker, maar de curry overheerst snel. Wel een lekkere curry, maar je verwacht toch meer.

Tijd voor de Char Siu, gesmoord varkensvlees met char siu saus en koriander, die om de één of andere reden als Rib Fingers  op de kassabon terecht is gekomen. Gelukkig ken ik Char Siu wel dus ik heb inderdaad dat gerecht gekregen. Verwarrend is het wel, vooral omdat het personeel het ook Rib Fingers noemt. Puntje van verbetering. Lekkere char siu, veel smaakjes, mooi in balans. Doe jezelf bij dit gerecht een lol, leg die eetstokjes weg en eet dit  met bestek. Je krijgt dan veel beter alle smaken bij elkaar in je mond. Wie dat ook met stokjes kan, chapeau, en geniet!

En zo zijn we al weer aanbeland bij het nagerecht: Dan Taht, custardtaartje, yuzu karamel en gemberijs. Wat een fijne afsluiter is dat: gemberijs! Aanrader, gewoon doen, erg lekker.

Wie de regels, en daar tussendoor, gelezen heeft zal het wel begrepen hebben: het was allemaal wel lekker, maar op een paar punten voldeed het als geheel net niet. De score die Hiske Versprille heeft gegeven vind ik dan ook bijzonder hoog. Misschien heb ik de ‘verkeerde’ gerechten gekozen, en had het heel anders uitgepakt als ik de mihoensalade met eend en cashewnotendressing had genomen of Ron’s beroemde spareribs van de BBQ. Misschien een volgende keer (want het klìnkt allemaal wel lekker), maar nu blijft het toch bij een 8-, en dat is dan ook voor een flink deel te danken aan de prettige service.

Ik ben dol op Aziatisch eten. Chinees, Thais, Vietnamees, Japans, ècht Chinees, Koreaans, je kunt me er vrijwel altijd midden in de nacht voor wakker maken. Over het algemeen is het in Nederland niet zo heel makkelijk om authentiek Aziatisch te eten. Jaren lang was het vooral de  chinindspecrest keuken die heerste met die heerlijk Hollandse mengeling van nasi, babi pangang, foe yong hai en natuurlijk het kindermenu met friet en kip. Daar is de laatste jaren veel in veranderd, sterker nog, een goed chinindspecrest is tegenwoordig best lastig te vinden. Maar hoezee voor de het echte Aziatische eten, want hoe veel meer keus heb je dan.

Wat in Aziatische landen helemaal overal aanwezig is, is streetfood. In Nederland zien we ook steeds meer echte foodtrucks die de hotdogkar, patatwagen en hamburgerkraam verdringt op menig festival. En foodevents zijn natuurlijk gemáákt voor foodtrucks. Of waren die er vroeger ook, met 8 patatwagens, 6 hotdogkarren en 4 hamburgerkramen (met prefab diepvrieshamburgers en zwartgeblakerde ui op een dubieus broodjemet een berg curry)? Ik dacht het niet.

Terug naar dat streetfood in Azië. Of niet naar Azië natuurlijk, want een rondje China, Japan, Thailand, Vietnam en Korea kost je een aardige duit, en flink wat tijd. Je kunt ook naar Happyhappyjoyjoy gaan in Amsterdam. Dit restaurant heeft allerlei Aziatische streetfoodgerechtjes op de kaart staan. Het restaurant is een concept van IQ Creative, samen met Julius Jaspers (bekend van onder andere de Smartcook serie en voormalig jurylid van de Nederlandse editie van Masterchef).  IQ Creative is overigens het bedrijf achter meer horecabedrijven in Amsterdam, zoals bijvoorbeeld Supperclub, Envy, Mazzo en Mercat. Eerder werkten IQ Creative en Julius Jaspers al samen voor het restaurant Julius Bar & Grill.

Happyhappyjoyjoy is gevestigd aan de Bilderdijkstraat 158 in Amsterdam, vlakbij de Kinkerstraat en op steenworpafstand van De Hallen en heeft een uitgesproken inrichting, met name in het achterste gedeelte van het restaurant. Als je niet van druk houdt, kun je beter een plekje voorin proberen te krijgen, met zicht op de Bilderdijkstraat. Je kunt overigens de gerechten ook  meenemen.

Omdat Happyhappyjoyjoy een streetfood concept heeft is het idee dat je per tafel meerdere gerechtjes kiest die je dan kunt delen (maar dat hoeft natuurlijk niet). Ga uit van een ongeveer 3 tot 4 gerechten per persoon, al hangt dat natuurlijk ook een beetje van af hoeveel je wilt en kunt eten en van wat je precies bestelt. De gerechten worden vervolgens geserveerd als ze klaar zijn, dus plan niet een voor-, hoofd- en nagerecht (je kunt natuurlijk wel alsnog een nagerecht bestellen als je je laatste gerechtje hebt gekregen zodat je nagerecht automatisch een nagerecht is). Bij binnenkomst vraagt een medewerker je overigens, als het goed is, of je bekend bent met het concept, en als je deze alinea onthouden hebt dan kun je denk ik wel zeggen dat je dat bent…

Maar wat staat er dan op de kaart? Van alles: snacks, diverse salades, gestoomde broodjes, curry’s, gerechten met rund of kip of lam of varken of eend, noedels, rijst, soepen, vis. Met de zoete gerechten meegerekend loopt het aantal toch al snel richting de 50. Ben je met zijn tweeën, heb je geen allergiën of dingen die je niet lust en neem je de voorgestelde 4 gerechten per persoon, dan ben je dus wel even bezig voor je de hele kaart gehad hebt. En aangezien er ook weer nieuwe dingen bijkomen is het een bijna onmogelijke opgave. En met zoveel gerechten is er ook voor mensen die bepaalde dingen niet lusten (zoals vis) genoeg te kiezen.

Het was met zoveel opties lastig een keuze te maken voor vier gerechtjes. Uiteindelijk begon ik met de Lemon Squid, gebakken inktvisstukjes met peper en citroen, geserveerd met een pittige saus. Over het algemeen is inktvis in Nederland kwalitatief een teleurstelling, want we kennen het toch vooral van de rubber ringen in deeg bij het gemengde bittergarnituur. Deze waren een stuk smakelijker!

Daarna koos ik voor de nieuwe Chicken Bao, een gestoomd broodje in de kleur zwart, met een krokant gebakken kip, wat groente en een yuzu mayonaise. Daar had van mij wel wat meer yuzu mayonaise op gemogen en ook is het broodje niet heel makkelijk te eten, al hangt dat een beetje van de vorm van je stukken kip af. Wèl lekker, maar meer yuzu mayonaise maakt het zeker nòg lekkerder.

Als derde gerecht kwam de Sechuan Shredded Beef op tafel. Ik ben gek op de Sechuan keuken, lekker pittig, en de sechuan peper is heel bijzonder: hij is niet zozeer pittig maar meer verlammend (geen paniek, niet echt!). Die tinteling miste ik in dit gerecht, dat verder wel goed smaakte. De reepjes hadden van mij wel dunner gemogen om het een meer ‘shredded’ idee te geven. Iets minder vet mag ook wel.

Tegen alle regels in, geloof ik, bestelde ik als laatste nog wat dim sum, de gestoomde Chinese gerechtjes in een deegvelletje. Drie stuks in een mandje,  geserverveerd op een plakje wortel (zodat de dim sum niet blijft plakken aan het mandje, neem ik  aan). De Ngap Kauw (pekingeend, garnaal en bamboescheut) was smaakvol, en de dipsaus kwam nog net op tijd op tafel.

Al met al geen slechte ervaring. Er zijn wat dingen die ik graag anders zou zien, maar ik ga zeker nog een keer terug om meer dingen van de kaart te proberen. Het personeel is in ieder geval erg vriendelijk, dat is altijd fijn. Laatste tip: als je er thee bij neemt, neem dan alleen een pot als je er met zijn tweeën van gaat drinken. Een hele pot voor jezelf blijft niet lang genoeg warm helaas, dus op het eind drink je nog koude thee.

Jaren geleden zijn we er voor het eerst geweest, bij Culinair Podium, toen het restaurant nog op de Lange Nieuwstraat in Utrecht zat. Het was destijds onze eerste culinaire ervaring op hoog niveau, en het is ons altijd bijgebleven.

De afgelopen jaren hebben we veel (zeer) goed aangeschreven restaurants bezocht, met en zònder Michelinster. Daar zaten successen tussen (De Kromme Dissel in Heelsum is nog steeds onze beste ervaring) en wat minder geslaagde etentjes. Niet dat de minder geslaagde maaltijden slecht waren, zeker niet. Maar het sprak ons niet altijd even veel aan of we vonden het soms niet zo verrassend.

Culinair Podium hadden wij in de tussentijd niet meer bezocht en het restaurant is inmiddels verhuisd naar de Domstraat, en heet nu Podium onder de Dom. Onze culinaire ervaring is inmiddels dus aardig ontwikkeld, en onze smaak ook. Zou Podium nog steeds zo bijzonder lekker zijn, of zouden we het inmiddels wat ‘gewoontjes’ vinden? Het werd dus hoog tijd voor een bezoek. Dat vonden we vorig jaar al, maar toen was het restaurant al weken van te voren volgeboekt op de dag dat we wilden gaan. Een nieuwe poging hadden we niet meer ondernomen – er staan nog meer restaurants in Utrecht op onze wensenlijst, en met de grote hoeveelheid nieuwe restaurants die de laatste tijd openen in Utrecht wordt die lijst alleen maar langer.

Gisteren postte Podium dat er wegens annulering een tafel vrij was, en zo zaten wij op een doordeweekse donderdagavond in het nieuwe Podium onder de Dom. En om het niveau goed te kunnen vergelijken besloten we dan toch ook maar gewoon het Menu Podium te nemen, met bijpassende wijnen. Wel halve glazen, want hele glazen is gewoon echt te veel. En voor mijn vrouw dan de variant zonder vis, schaal- en schelpdieren, want dat lust ze helaas (voor het overgrote deel) niet.

Ik kan een hele verhandeling gaan schrijven over ieder gerecht, maar ik zal me beperken. De conclusie is: het is minstens nog net zo goed als toen we er jaren geleden waren, en misschien zelfs nog wel beter (aangezien wij onze smaak dus ook ontwikkeld hebben). De meest memorable gerechten waren voor mij toch wel de ‘curry’ met mul en langoustine, de runderlende en de fricassee van eekhoorntjesbrood. Wat een fantastische smaken, en de wijnen die er bij zaten waren echt ongelooflijk goed gekozen en voegden ook echt iets toe aan de maaltijd. Ook mijn vrouw was erg onder de indruk. Ze kreeg een volwaardige maaltijd, met gewoon vlees en gevogelte als vervanger voor wat ze niet lustte. Dat is niet altijd overal het geval geweest in het verleden en daar zat minstens één keer een restaurant bij met een Michelinster.

Zo had de wijn bij de runderlende een hele zoetige, kruidige ‘neus’ die me erg deed denken aan Chinese specerijenmengsels. Het duurde even voor ik het thuis kon brengen wat het was, maar even later wist ik het: Char Siu. De wijn met de licht geroosterde runderlende werd zo echt een compleet plaatje. Naast deze combinatie vond ik de wijn bij de fricassee erg bijzonder. Hij trok het salieblad echt omhoog en samen zorgden ze er voor dat ik het idee had dat ik in een mooi herfstbos liep. Net na een regenbui en dat de zon door de takken met bladeren in herfstkleur schijnt…

Wat mij betreft is het eten bij Podium onder de Dom gewoon een Michelinster waard, en als ze die niet krijgen, ga er toch eten. Ten eerste omdat een Michelinster ook niet alles zegt – en je je er dus niet altijd wat van aan moet trekken. Ten tweede omdat ik me niet kan voorstellen dat je teleurgesteld wordt. Podium onder de Dom is gewoon een toprestaurant.