Big Mac. Iconische hamburger.

100_Big-Mac_1200Afgelopen maandag, 28 november, overleed Jim Delligatti. Dat is niet een naam die dagelijks in de pers voorbij komt – hij was geen wielrenner, politicus of zanger. Toch ken je hem wel, beter gezegd, je hebt vrijwel zeker wel eens van zijn uitvinding gehoord: de Big Mac. En of je McDonald’s burger lust, of er liever ver van blijft: het valt niet te ontkennen dat het een icoon is. Daarom: 5 feitjes over de Big Mac die je misschien al wist, maar toch leuk zijn om (nog eens) te lezen.

  1. De Big Mac is eigenlijk helemaal niet uitgevonden door Jim. Jim heeft het ‘geleend’, zo kun je lezen in het boek ‘McDonald’s. Behind the Arches’ van John F. Love. Eind jaren 60 namelijk was McDonald’s naarstig op zoek naar nieuwe producten voor op het menu. Veel van de franchisenemers leverden ideeën aan, die ze soms eerst in hun eigen restaurants uitprobeerden. Jim Delligatti vond dat er een meer ‘volwassen’ burger op het menu moest komen zodat het restaurant meer mensen zou aanspreken; de omzetten van zijn restaurants bleven namelijk achter bij het gemiddelde. In 1967 kreeg Jim, na veel leuren en zeuren, eindelijk toestemming om een grotere burger te proberen. Nu had Jim in de jaren ’50 al een drive-in gehad in het zuiden van Californië, waar de Big Boy-keten, een andere hamburgerketen, gevestigd was. Bij Big Boy stond er toen al een dubbele hamburger, met brood tussen de burgers, op het menu. Dat idee werd toen al door veel mensen gekopieerd, en zo deed Jim dat ook in Pittsburgh. Dat extra brood, de ‘club slice’  vond het management van McDonald’s echter geen goed idee en Jim mocht die er dan ook niet tussen doen. Al snel werd duidelijk dat het hele broodje een rommel werd zonder die club slice, en hij besloot het toch gewoon te doen. De Big Mac was geboren. Maar eigenlijk dus meer gereïncarkopieerd.
  2. De naam Big Mac was niet de eerste naam van de burger. Eerder heette hij The Aristrocrat (wat veel mensen niet uit konden spreken) en ook nog Blue Ribbon Burger. Aldus Wikipedia, want ik heb deze informatie verder nergens kunnen verifiëren.
  3. De Big Mac staat in alle McDonald’s restaurants op het menu, en McDonald’s is in alle uithoeken van de wereld te vinden. Omdat het broodje (in principe) in alle landen hetzelfde is, is de prijs van de Big Mac een indicatie van de kosten van levensonderhoud in een bepaald land. Althans, volgens het Engelse blad The Economist, die deze index in 1986 verzon. Twee keer per jaar wordt de index bijgewerkt (zie hier); en daarnaast is er ook een index om te bepalen hoe lang je moet werken voor je één Big Mac kunt kopen, de ‘Working time needed to buy a Big Mac’-index.
  4. In sommige landen is een gewone Big Mac niet groot genoeg en staat er een dubbele op het menu. Misschien zou je denken dat dat dan in de VS is, maar nee, je kunt een Double Big Mac krijgen in bijvoorbeeld Canada, Egypte, Turkije, Zuid-Korea en Thailand, en wordt vaak ook de Mega Mac genoemd. Ook in andere landen staat deze dubbele wel eens op het menu, en in Japan gingen ze onlangs nog een stapje verder: de driedubbele Giga Big Mac.
  5. In North Huntingdon, Pennsylvania, USA vind je het Big Mac Museum, dat in 2007 werd geopend ter gelegenheid van het 40-jarig bestan van de Big Mac.

Als je trouwens wilt weten hoe je een Big Mac maakt, en wat er toch in die special sauce zit, dan moet je deze video op YouTube maar even bekijken.

http://www.youtube.com/watch?v=rcu4Bj3xEyI