Recensie: Ron’s Gastrobar Oriental

Ron's Gastrobar Oriental - ingangDe vorige recensie op deze site betrof Happyhappyjoyjoy. Ik was die dag in een Aziatische bui, en als je dan toch in Amsterdam bent, waarom dan niet ook nog naar Ron’s Gastrobar Oriental.

Toen Ron Blaauw (want over die Ron hebben we het) zijn Michelinsterren inleverde om het anders te gaan doen, kwam hij met Ron’s Gastrobar. Kleine gerechtjes voor een vaste prijs, maar wel met smaak en service. Dat was toch wel een succes te noemen – in ieder geval was de Michelin inspecteur er over te spreken: één ster voor de Gastrobar.

Lekker bezig, dus tijd voor een beetje anders: Ron’s Gastrobar Oriental. Midden in Amsterdam, in de Kerkstraat, al is het niet heel goed zichtbaar als je op de hoek staat. Tip voor wie daar zoekt: het is aan de rustige kant van de straat.

Bij binnenkomst valt je meteen op dat dit restaurant absoluut anders is dan Happyhappyjoyjoy. Daar is het duidelijk speels en misschien wat over the top, Ron’s Gastrobar Oriental gaat meer voor een sjieke look met een luxere uitstraling. Het restaurant bestaat uit twee verdiepingen, mijn tafel bevond zich boven; beneden kun je ook aan de bar zitten, en dat geeft het geheel toch nog wat meer sfeer.

De menukaart bij Ron’s Gastrobar Oriental ziet er uit als een krantje, mijn exemplaar had een groot nieuwsbericht dat Hiske Versprille van Het Parool het restaurant waardeert met een 9-. Daar kun je trots op zijn, er zijn echter ook genoeg mensen die de recensies van Hiske in het geheel niet serieus nemen. De stemming was wel gezet zo, en de verwachtingen waren hoog, dus wat mij betreft konden de gerechtjes doorkomen. Gerechtjes kosten 15 euro, de voorgerechtjes 7,50 en twee mandjes Dim Sum kost 15 euro (maar je mag ook gewoon één mandje bestellen). Overigens worden ook hier de gerechten volgens het streetfoodmodel geservereerd, oftewel: het komt als het klaar is.

Ik bestelde als voorafje de Kai Jic (onthoudt: Kai is kip – daar heb je wat aan in je leven!), kippenvleugels met soja-honingglazuur. Smakelijk, maar iets te veel soja en iets te weinig honing naar mijn smaak. Het dreigt dan een zoute hap te worden, het ging nog net goed, maar kantje boord.

(Overigens, wie hier nog op de foto’s zit te wachten: helaas. De belichting op mijn tafeltje was zo beroerd dat ik er geen normale foto’s kon maken. En flits gebruiken doe ik uit principe niet in een restaurant. Mocht ik toch nog een wondermiddel vinden om de foto’s op te poetsen naar toonbaar, dan voeg ik ze later nog bij).

Het volgende gerecht dat op tafel kwam waren de Dai Tie Sieuw Mai, gestoomde dim sum met St. Jacobsschelp, Chinese paddenstoel en lente-ui, uiteraard geserveerd in een bamboe stoommandje, op een bananenblad (hier géén wortelplakjes!).Wat moet je dan zeggen over dim sum? Ja, lekker, ik proefde veel St. Jacobsschelp en er zat ook paddestoel in. Maar om nou op te springen en een rondje rond de tafel te dansen, nee. Snel door naar het volgende gerecht…

Yuan Hok Hai, soft shell crab, oesterzwam en kokosnoot in een curry. Een krab is natuurlijk best delicaat van smaak. Belangrijk, vind ik, is dat je de krab proeft en, bij een soft shell crab, dat hij lekker krokant gebakken is. Dat laatste was hij ook wel, maar doordat hij in een curry verdwijnt wordt hij ook snel zacht. Dooreten geboden voor het krokante effect. Als je de krab los at, dan was deze ook lekker, maar de curry overheerst snel. Wel een lekkere curry, maar je verwacht toch meer.

Tijd voor de Char Siu, gesmoord varkensvlees met char siu saus en koriander, die om de één of andere reden als Rib Fingers  op de kassabon terecht is gekomen. Gelukkig ken ik Char Siu wel dus ik heb inderdaad dat gerecht gekregen. Verwarrend is het wel, vooral omdat het personeel het ook Rib Fingers noemt. Puntje van verbetering. Lekkere char siu, veel smaakjes, mooi in balans. Doe jezelf bij dit gerecht een lol, leg die eetstokjes weg en eet dit  met bestek. Je krijgt dan veel beter alle smaken bij elkaar in je mond. Wie dat ook met stokjes kan, chapeau, en geniet!

En zo zijn we al weer aanbeland bij het nagerecht: Dan Taht, custardtaartje, yuzu karamel en gemberijs. Wat een fijne afsluiter is dat: gemberijs! Aanrader, gewoon doen, erg lekker.

Wie de regels, en daar tussendoor, gelezen heeft zal het wel begrepen hebben: het was allemaal wel lekker, maar op een paar punten voldeed het als geheel net niet. De score die Hiske Versprille heeft gegeven vind ik dan ook bijzonder hoog. Misschien heb ik de ‘verkeerde’ gerechten gekozen, en had het heel anders uitgepakt als ik de mihoensalade met eend en cashewnotendressing had genomen of Ron’s beroemde spareribs van de BBQ. Misschien een volgende keer (want het klìnkt allemaal wel lekker), maar nu blijft het toch bij een 8-, en dat is dan ook voor een flink deel te danken aan de prettige service.