Film: Sealers – One Last Hunt

 

sealers-still

Voor de afgelopen editie van de IDFA had ik een aantal foodfilms geselecteerd die mij wel interessant leken. En als ik ze dan toch bekijk, waarom dan achteraf daar niet ook wat over schrijven? Mijn recensie van Seed: The Untold Story heb je eerder al kunnen lezen (of alsnog, natuurlijk). Eén van de andere films die ik zag was Sealers – One Last Hunt. Deze film, over het laatste Noorse schip dat nog op zeehonden jaagt, had ik geselecteerd omdat het niet zozeer direct over eten ging, maar meer over de cultuur rondom het eten, en in dit geval de jacht op zeehonden.

De jacht is een omstreden onderwerp, zeehonden zijn dat ook, en de jacht op zeehonden is daarmee misschien wel een dubbel controversieel onderwerp. De suggestie van de aaibaarheid van zeehonden (op basis van hun grote kijkers, want ik geloof nooit dat die beesten echt aaibaar zijn) is daarbij vast een sterke factor. De EU heeft de handel in producten afkomstig van de zeehondenjacht verboden, maar in Noorwegen mag het nog wel gewoon. Maar ook in Noorwegen zijn er steeds meer protesten, zodat er van de vele zeehondenjagers weinig meer over zijn. Om precies te zijn is er nog één schip, en iedere vaart zou zomaar de laatste kunnen zijn.

We volgens de jagers en het schip vanaf het begin van het seizoen tot aan de terugkeer in Noorwegen en de film begint met het aanmonsteren van een aantal nieuwelingen en de reis naar het gebied waar op de zeehonden gejaagd wordt, tussen Groenland en IJsland in. Deze reis duurt al een aantal dagen, en met het steeds verder smelten van het ijs moet er ook steeds verder gevaren worden.

Bij het jagen op zeehonden worden ze eerst vanaf de boot met een geweer door hun kop geschoten, en daarna wordt met de hakapik, een knuppel met een hamerkop aan de ene, en een scherpe haak aan de andere kant, de kop ingeslagen en worden ze opengesneden zodat ze leegbloeden. Dit wordt gelukkig niet heel expliciet in beeld gebracht: bij close-ups wordt weggedraaid en bij beelden van veraf zie je het bijna niet. Wat je wel ziet is de enorme hoeveelheid bloed die een zeehond verliest, en dat contrasteert erg ‘mooi’ met het witte ijs.

Voor prachtige beelden zit je bij deze film wel goed: uitgestrekte gebieden met deinende ijsvlakten, ijsschotsen in alle soorten en maten, en ook komt het schip onderweg nog in een fikse storm terecht (waardoor het moet uitwijken naar IJsland) en ook dat levert prachtige (en ook humoristische) beelden op.

Naast veel ijs is in de film ook te zien hoe onvoorstelbaar veel zeehonden je op een dag kunt doden – op één middag meer dan 300. Die dan vervolgens allemaal aan boord geslacht worden, van de dikke huid wordt ontdaan en waarvan het vlees gepekeld wordt. Het gemak waarmee de zeehonden ogenschijnlijk gedood worden doet meer denken aan oogsten dan aan jagen: doordat de dieren niet snel over land (of ijs) kunnen voortbewegen zijn ze eigenlijk gedoemd te sterven als ze niet ruim van te voren in de gaten hebben dat er gevaar dreigt. Een hert of wild zwijn heeft dan toch meer kans, voor je gevoel.

Dit is geen film die vóór of tégen de jacht is, vind ik. Ik kan me voorstellen dat tegenstanders dit een gruwelijke film vinden en zij zullen misschien iedere film, die niet excpliciet tegen is, als propaganda zien. Voor wie jagen ziet als iets dat er bij hoort, iets dat onderdeel van de cultuur kan zijn en duurzaam kan zijn (wat goede controles vereist) is deze film vooral interessant omdat het eens een andere jacht belicht dan die waarbij de jager in het bos wachten op een hert, zwijn of konijn.

Wat ik wel jammer vond was dat er toch niet een beetje gekookt werd met zeehondenvlees…

Gezien: Sealers – One Last Hunt, 27 november 2016, IDFA, geen vertoningen bekend (status 02-12-2016), kokofilm.no