IDFA: de foodfilm-tips
Van 16 tot en met 27 november vindt weer het International Documentary Film Festival Amsterdam, oftewel IDFA, plaats. Dit documentairefestival, opgericht in 1988, geldt inmiddels als het grootste documentairefestival ter wereld, met jaarlijks meer dan 270.000 bezoekers uit binnen- en buitenland in 2015 en zo’n 1000 voorstellingen gedurende het festival. Het aanbod aan documentaires is heel divers: van korte documentaires van 15 minuten tot lange documentaires van zo’n twee uur, en over alle mogelijke onderwerpen. En dus ook over food in het brede zin van het woord: culinaire traditie, voedingsindustrie en maatschappelijke kwesties.
Ik ben door het programma heen gegaan en heb onderstaande foodfilms voor jullie geselecteerd uit het aanbod. Ik heb de films zelf ook nog niet gezien, dus daarom geen ‘ga dat zien’-tips dit keer, en de omschrijvingen van de films heb ik overgenomen van IDFA.
Priorat
Regie: David Fernandez de Castro
Speelduur: 69 minuten
Met zijn dorre grond en onherbergzame landschap behoort Priorat van oudsher tot de armste regio’s van Catalonië. Niemand gaf eind jaren zeventig dan ook maar een cent voor de plannen van een groep visionaire hippies om de ooit florerende wijnindustrie uit de zeventiende eeuw weer nieuw leven in te blazen. En toch flikten ze het: inmiddels behoort Priorat tot de belangrijkste wijnregio’s ter wereld. Vinologen, bewonderaars en de betrokken wijnboeren zelf – inmiddels omgedoopt tot ‘The Magnificent Five’ – vertellen gezamenlijk de bijzondere ontstaansgeschiedenis van de Priorat-wijn. Over die moeilijke eerste jaren, toen de banken het vijftal geen geld durfden te lenen; en over de razendsnelle opmars die volgde, toen de voornaamste wijnjournalist ter wereld hun product besloot te omarmen en de wijnwereld van het ene op het andere moment aan hun voeten lag. “Je kunt een geweldige wijn maken, en je kunt de beste marketing hebben,” vertelt een van de wijnboeren, “maar de beste wijn is een wijn met een verhaal.”
Seed: The Untold Story
Regie: Taggart Siegel, Jon Betz
Speelduur: 94 minuten
Zaden zijn misschien wel ons meest kostbare bezit, maar vele zijn net zo bedreigd als de ijsbeer of de reuzenpanda. In de twintigste eeuw verdween 94 procent van onze zaadvariëteiten. Is dat erg? Ja, leert een voorbeeld van een van de gepassioneerde zadenverzamelaars die hier wordt geportretteerd. De Ierse hongersnood van de negentiende eeuw ontstond doordat er voornamelijk één aardappelsoort werd geteeld. Minder diversiteit betekent een grotere kwetsbaarheid, daarover zijn alle verzamelaars het eens. Ze laten zien dat de natuur zijn eigen oplossingen heeft voor extreme weersomstandigheden. Er bestaat zelfs een eetbare plant die drie jaar zonder water kan. Hun enthousiasme over de wonderlijke zaden en planten die onze aarde kent, is aanstekelijk, de mooi uitgelichte close-ups van de meest buitenissige exemplaren adembenemend. Vanuit het perspectief van slachtoffers en tegenstanders wordt getoond hoe een bedrijf als Monsanto dit rijke erfgoed en de gezondheid van boeren, omwonenden en consumenten met patenten, monocultuur en pesticiden bedreigt. Hoe machtig het concern is, blijkt uit de hoge politieke posities die sommige medewerkers hebben bekleed.
Sealers – One last hunt
Regie: Trude Berge Ottersen, Gry Elisabeth Mortensen
Speelduur: 98 minuten
Als gevolg van het Europese handelsverbod op producten afkomstig van de zeehondenjacht en door toenemende protesten gaat de zeehondenjacht in Noorwegen gestaag achteruit. De oudere Noorse schipper en ervaren zeehondenjager Bjørne trekt zich hier niets van aan en gaat nog altijd in het voorjaar op jacht in de Groenlandzee ten noordoosten van IJsland. De camera volgt hem en zijn mannen tijdens de voorbereidingen en de reis zelf – misschien wel hun allerlaatste zeehondenjacht. Adembenemende natuurbeelden in wit en ijsblauw krijgen een rauwe glans als bloederige sporen van de vele honderden gewonde zeehonden het beeld kleuren. Het leven op zee is hard, vooral wanneer de temperatuur drastisch is gedaald, het schip moet laveren tussen het ijs en de mannen van schots naar schots moeten springen om de aangeschoten zeehonden de genadeklap te geven met hun hakapik, een knuppel met een hamerkop en een scherpe metalen haak. Maar als de reis voorbij is en de huiden en het vlees op de kade worden verkocht, nemen Bjørne en zijn crew met tegenzin afscheid.
De kaartverkoop voor deze films is voor Vrienden van de IDFA gestart op 3 november 2016; voor alle andere mensen start de verkoop vandaag, 7 november 2016, om 19.00u. Klik op de filmafbeelding om naar de IDFA pagina van de film te gaan. Je kunt daar ook je kaartjes kopen.
Welke film(s) ga jij bekijken? Laat het me weten in de comments, of via Facebook of Twitter!