Op de thee bij Wah Nam Hong Restaurant (Leidschendam)

Aziatische supermarktketen Wah Nam Hong organiseerde een food & tea pairing in hun nieuwste supermarkt in FRESH! in Leidschendam. FRESH! is het eerste nieuwe gedeelte van het winkelcentrum Leidschenhage dat momenteel helemaal ge-, her- en verbouwd wordt. Over 2 jaar moet dat winkelcentrum helemaal klaar zijn en het wordt dan het grootste winkelcentrum van Nederland. De naam zal tegen die tijd ook veranderen in ‘Mall of The Netherlands’.

In dat eerste nieuwe gedeelte zijn vooral versaanbieders en horeca gevestigd, wat logisch is met de naar ‘FRESH!’. Op de eerste verdieping van het gebouw vind je de nieuwste vestiging van Wah Nam Hong. Het is de volgende stap in de ontwikkeling van de keten: kwam er in de Rotterdamse Markthal al een restaurant bij, in deze winkel zit ook nog een Tea Boutique waar men geselecteerde biologische Chinese thee kan kopen – en drinken.

Het restaurant in deze vestiging wordt gerund door de bekende Maleisische chef Norman Musa, die in Engeland en Maleisië erg bekend is en die zich, naast zijn werk als chef en kookschooldocent, ook inzet voor het promoten van de Maleisische keuken. Hij deed eerder al pop-up events in Nederland, waaronder voor Wah Nam Hong in de Markthal, en nu heeft hij er dus een vaste plek gekregen in Leidschendam.

Food & Tea Pairing

Op uitnodiging van Wah Nam Hong en Chef Norman Musa mocht ik aanschuiven bij een food & tea pairing, waar zowel de gerechten van het restaurant als de thee uit de thee boetiek werden gepresenteerd. Samen met een gezellig clubje andere foodbloggers en foodwriters kregen we een introductie van Norman Musa, gevolgd door introductie over de winkel en de Tea Boutique door SinYan Chan, die samen met haar broer Arjan de eigenaars zijn.

Vervolgens kwamen in vier rondes in totaal tien gerechten op tafel, en iedere ronde werd er een nieuwe thee bij geserveerd, met uitleg over de thee. De meeste mensen hadden bewust de lunch overgeslagen om alles te kunnen proeven, en sommigen zelfs ook nog het ontbijt. Normaal geen goed idee misschien, maar in dit geval best slim.

Ronde 1: Kleine hapjes

De eerste ronde bestond uit kipsaté-zonder-stok, gemarineerd in citroengras en kruiden, met natuurlijk huisgemaakte satésaus, Vietnamese rijstvelloempia’s (niet die gefrituurde dus) met vermicelli noedels, kruiden, groenten en garnalen en als laatste krokant gebakken inktvis, met witte peper en paprikapoeder.

De thee die hierbij geserveerd werd was de White Phoenix witte thee. Een beetje een lichte fruitige thee, de kunst is wel om hem niet te lang te laten trekken, want dan kan hij wat bitter worden, zo merkte ik.

Nog meer hapjes

De volgende ronde bestond uit nog meer kleine hapjes: gemarineerde kippenvleugels en gyoza’s met kip. Veel ‘oeh’ en ‘aah’, want er zaten veel kipfans aan tafel (waaronder ikzelf 😊 ). De kippenvleugels waren gemarineerd in zoete chilisaus en sesamolie en bestrooid met sesamzaadjes. Het valt me altijd op hoe veel smaak er aan die kleine sesamzaadjes zit! De gyoza’s met kip waren verder gevuld met kool en paddestoelen.

De bijpassende thee was de Chun Mee, een populaire groene thee in China. Chun Mee, zo werd ons verteld, betekent ‘mooie wenkbrauwen’, en de thee is zo genoemd omdat de mooiste blaadjes van die thee daarop lijken.

Tijd voor grote borden

Niet dat we nu nog acute honger hadden, maar we waren allemaal blij dat het tijd was voor de grote gerechten van ronde drie: Penang noedels met garnalen, Beef Rendang en Laksa met kip en garnalen. Penang is een eiland van Maleisië, en de geboorteplaats van chef Norman Musa, en uiteraard had iedereen erg veel belangstelling voor dat gerecht. De noedels in dit gerecht zijn plat en breed, een beetje als tagliatelle. Het gerecht heeft ook ergens wel iets weg van bami, maar tegelijkertijd doe ik het daarmee geen recht. Erg lekker, ik moet dat zeker nog een keer gaan eten. De beef rendang met geroosterde kokos deed er nauwelijks voor onder, laat ik eerlijk zijn. Ook de laksa, een pittige Maleisische currysoep met vermicelli noedels, kip, gekookt ei en garnalen smaakte naar meer. Ik vond vooral die garnaal heel erg lekker. Geen rubber geval met weinig smaak, maar juist smaakvol en subtiel zacht. Dat vind je niet veel in Nederland – ik niet tenminste.

De thee die deze ronde geschonken werd was de Jasmijn Red Pearl. Voor deze thee worden in de lente de knoppen en de takjes van de theeplant geplukt en met de hand gerold tot de vorm van een parel. De parels worden vervolgens gemengd met verse jasmijnbloemen. Eén parel is genoeg voor een grote theebeker, dus dat is makkelijk doseren. Dit vond ik misschien wel de lekkerste thee van de hele dag, met heel veel aroma en smaak; maar jasmijn is ook al één van mijn favorieten sinds ik een blikje meenam uit Hong Kong.

De spanning stijgt: doerian!

De laatste ronde was de spannendste ronde en werd door velen gevreesd: er kwam een crème brûlée van doerian op tafel. De doerian is een beruchte stinkende vrucht uit Zuid-Oost Azië en wordt zowel geroemd om zijn smaak als verguisd om zijn stank. Mijn enige ervaring met doerian, tot nu toe, was dat ik de vrucht heb gezien op de Tong Tong Fair, en de geur die het verspreidde inderdaad wat penetrant vond, maar niet per se vies. Ook niet lekker, maar apart. Arjan Chan kwam zelf de laatste crème ‘bruleren’ met de brander, iets waar hij duidelijk plezier in had, en zo konden we hem ook nog wat vragen stellen over het restaurant, de Tea Boutique en de winkels.

Nu kwam het spannende deel: hoe vies (of lekker) is die crème brûlée. De geur van het gerecht wisselt gek genoeg: als je het een beetje van je af houdt heeft het een beetje de geur van vuilnis en vuilniszakken. Niet dat rottende, stinkende, maar meer dat plastic. Als ik mijn neus er vlak boven hou verandert de geur meer in parmezaanse kaas of oude Goudse kaas. Heel veel umami en ik vond het niet echt onprettig. De smaak was ook weer heel apart, ik kan hem niet goed omschrijven. Het was een beetje funky, als van gefermenteerd, maar ook zoet en romig. Ik vond het in ieder geval erg lekker, en zal dit zeker nog eens bestellen om toch nog eens goed die smaak te analyseren.

Naast de doerian kwam er ook nog sago op tafel, trouwens: tapiocabolletjes met warme kokosmelk, lychees en een siroop van palmsuiker. De tapiocabolletjes vond ik niet zo bijzonder, maar er waren wel uitgesproken fans aan tafel. Misschien had ik eerst de sago moeten proeven en daarna pas de crème brûlée. De thee die hierbij geschonken werd was de Red Robe Da Hong Pao. Uiteraard wel de goedkopere versie, want van de vijf struiken boven op de berg Wu Yi in Fuijan kan per jaar maar 350 gram thee worden gemaakt… Met alle aandacht voor de doerian is deze thee een beetje langs me heen gegaan. Hij was niet vies – dan had ik het zeker wel onthouden.

Winkeltour

Tot slot kregen we nog een rondleiding door de winkel en de Tea Boutique. Opvallend aan de winkel was de indeling: ze hebben een heel aantal schappen ingericht met producten voor één land/keuken, en dat vind ik wel handig. In sommige winkels zoek je je suf naar die ene specifieke chili-olie omdat heel Azië er door elkaar staat. Verder verkoopt Wah Nam Hong ook verspakketten met alle ingrediënten er in, met een recept, zodat je thuis snel aan de slag kunt. Erg handig, en daar had ik er eigenlijk eentje van mee moeten nemen.

Na de rondleiding was de middag ten einde. Ik heb lekkere gerechten gegeten en interessante theeën gedronken en ik denk dat ik vaker naar een tea-pairing moet gaan; thee is veel interessanter dan een zakje zwart, groen, earl grey of rooibos van Pickwick en Lipton.

Dank aan Wah Nam Hong en Caroline Wimmers (Marketing for Foodies) voor de uitnodiging en Chef Norman Musa bedankt voor het lekkere eten. En natuurlijk ook dank aan de andere aanwezigen die de middag niet alleen leerzaam, maar ook gezellig hebben gemaakt.