In deze categorie vind je artikelen over een weekthema. Meestal gaat dit over een eetthema, zoals de Leidsche Rijn Lunchweek of de Utrecht Ontbijt Week.
Met de hotdogs-themaweek had ik de smaak weer helemaal te pakken. Ik besloot daarom -nog voor ik klaar was met de hotdogs- er een themaweek achteraan te plakken. Ik at die week buiten de hotdogs ook nog 3 calorierijke maaltijden van HelloFresh. De keuze voor het thema was dan ook snel gemaakt. LEES MEER
Decembermaand, Horecava, Internationaal Film Festival Rotterdam – ik was er de afgelopen tijd ‘druk’ mee. Dat betekende dat ik geen tijd had om weer een themaweek te doen, maar het is er weer tijd voor: de Utrecht Hotdog Week.
Het idee voor een hotdogweek lag er al wel langer, en ik had al wel wat adresjes op mijn shortlist gezet om te bezoeken. Eén ervan, Burger King, viel meteen alweer af. De hotdogs zijn er al weer van de kaart. Ze waren blijkbaar geen succes.
De shortlist bestond nu nog maar uit 4 zaken. Het was flink zoeken naar waar er ook hotdogs op de kaart staan. De hotdog is blijkbaar toch niet zo populair als ik dacht – of een inmiddels grotendeels overgewaaide hype – maar uiteindelijk kwam ik dan toch op 6. Eén meer dan nodig, maar dat kwam goed uit, bleek later.
De Zweedse meubelgigant is natuurlijk niet ècht een horecazaak, maar net als de gehaktballen is de hotdog van IKEA een icoon. De t-shirts die IKEA vorig jaar op de markt bracht, met daarop hun hotdog, was niet voor niets in 40 minuten uitverkocht (ik greep zelf mis). Daarnaast had ik nog een goede reden om naar de blauwe doos op de meubelboulevard van Utrecht af te reizen: de veggie dog. Een hotdog, maar dan van groenten. Mijn meest recente ervaringen met vleesverangers waren niet positief, maar ik ben altijd wel bereid om het te proberen.
Ik begon natuurlijk met de èchte authentieke hotdog en die is natuurlijk gewoon een icoon omdat hij iedereen doet denken aan kleffe broodjes met knakworst. Want dat is precies wat IKEA als hotdog serveert: doorsnee, klef, maar het vult de maag. De hotdog doet precies waar hij voor bedacht is.
Daarna was het de beurt aan de veggie dog. Ik nam twee ‘worstjes’, zodat ik de worst ook los goed kon proeven en om de structuur te zien. De veggie dog zit bomvol met groenten en peulvruchten, die je kunt herkennen. Dus geen gepureerd goedje dat met bindmiddel op èchte worst moet lijken. Hulde aan IKEA om gewoon te laten zien wat het is: een staafje samengeperste groenten en peulvruchten.
Uiteraard smaakt die veggie dog helemaal niet naar worst. Het is een groentehapje. Hij is wel wat droog, een probleem dat je met meer vleesvervangers hebt. Dat droge kun je wel oplossen met voldoende saus. Het wordt daar natuurlijk niet gezonder van, wel lekkerder. Ook zonder saus is hij niet verkeerd.
Sowieso kun je je bij IKEA geen buil vallen aan die hotdog èn veggie dog. Met twee worstjes elk, èn gefruite uitjes èn augurk (voor die laatste twee moet tegenwoordig wel betaald worden) was ik €2,40 kwijt. De prijs zal de reden dan ook wel zijn dat veel scholieren uit de buurt de IKEA als lunchkantine gebruiken.
Ik had eigenlijk de hotdogs van de Burger King met die van Five Guys willen vergelijken, maar dat ging dus niet meer. Of de hotdog bij Five Guys wèl veel verkocht wordt weet ik niet, maar hij staat daar in ieder geval nog op de kaart.
Onderweg naar Five Guys kwam ik echter Olaf Diekstra tegen die vanuit een luxe bakfiets (Baqfiets) hotdogs verkoopt. Ik had wel over Olaf gelezen, maar ik was hem nog nooit ergens tegengekomen, en ik ging er eigenlijk van uit dat hij al weer gestopt was. Maar Olaf is er zeker niet mee gestopt: hij staat iedere dinsdag en donderdag in de buurt van de rechtbank en het kantoor van de Belastingdienst in Utrecht.
Deze dinsdag stond Olaf echter in de buurt van de Jaarbeurs, waar het een drukte van jewelste was vanwege de Bouwbeurs. Tja, als je dan toch midden in een Utrecht Hotdog Week zit, dan kun je de hotdog van Olaf natuurlijk niet negeren.
Olaf serveert ‘American style’ hotdogs. Dus hotdogs uit het water, en mèt zuurkool. Daar kun je dan ook nog mosterd, hete saus of ketchup (staat ter discussie) op doen. Ik koos voor alles er op en eraan en kreeg een broodje met een hele grote, dikke worst, met mosterd, ketchup, pittige saus, zuurkool, rauwe ui en gebakken ui. Erg lekkere hotdog – ook de worst zelf.
Maar ik was eigenlijk onderweg naar Five Guys. Omdraaien en daar morgen dan maar heen? Welnee. Er is altijd plek voor nòg een hotdog, als het moet. Dus ging ik verder naar Five Guys aan het Stationsplein, waar ik de cheese dog bestelde, met uitjes en pickles, ketchup en mosterd. Eigenlijk zijn er te veel toppings die je er op kunt gooien, en ik koos toch maar voor de veilige optie.
De hotdog van Five Guys wordt gegrild, maar voor hij op de grill gaat wordt hij doorgesneden en vervolgens op de platte kant gegrild. Dat zorgt natuurlijk voor meer contact met de grill, maar of dat de hotdog ten goede komt weet ik niet. Ik was in ieder geval niet enthousiast. Misschien was de verhouding brood/vlees/kaas/sauzen en toppings niet goed. Het worstje viel wel erg weg.
Ik wilde op de woensdag eigenlijk naar Burger Bar. Die serveerden ook hotdogs. Serveerden inderdaad, want ook bij deze hamburgerzaak in de Schoutenstraat zijn de hotdogs van de kaart verdwenen, zo ontdekte ik dinsdag toen ik erlangs liep. Dat is al het tweede adres dat ik van de lijst moest schrappen – en ik was dus blij dat ik er zes had verzameld.
Woensdag werd Quignon Kitchen & Bar. Bij deze zaak aan de Oudegracht staat de hotdog op de kaart vermeld onder de ‘Specials’. En een hotdog op de kaart hebben staan was deze week al genoeg om mee te doen in deze themaweek. Al ben ik benieuwd of ik nu boze reacties krijg van zaken waar ik nìet geweest ben, maar die wel een hotdog op de kaart hebben staan…
De hotdog van Quignon wordt geserveerd op een grote plank. Daarop ligt dan een lang, opengesneden broodje, met daarin een dunne knakworst, en er overheen ketchup, gefruite uitjes en wat klodders grove mosterd.
Het broodje was slordig ingesneden: aan één kant was het broodje helemaal door. Daarmee werd het eten van de hotdog met de hand eigenlijk onmogelijk en bestek noodzakelijk. Het plezier van het eten van een hotdog – dat broodje in je hand, die naar je mond brengen en dan de perfecte hap proberen te nemen met de juiste verhouding in worst, brood, saus en toppings – is dan weg. Het geeft gewoon niet dezelfde beleving, en dat doet toch ook wat met je ervaring. Misschien dat deze hotdog daardoor ook wel wat tegenviel. Maar ook het worstje was te dun in verhouding, en het geheel eigenlijk meer een glorified broodje knakworst. Wel een betere knakworst dan bij de IKEA, maar voor €9,50 mag je er meer van verwachten.
Stael was voor mij een onbekende. Het restaurant zit in de Twijnstraat, en als er geen hotdog op de kaart had gestaan had ik er waarschijnlijk nog steeds niet van gehoord.
Op de kaart staan maar liefst twee hotdogs: een gewone en een BBQ dog. Beide worden geserveerd met worst van Brandt & Levie. Dan heb je wat mij betreft al wel een streepje voor op een zaak die anonieme ‘tube steaks’ schuift.
Een hotdog is een worst in een broodje, met saus en toppings. En dan kun je niet met twee sneeën brood aankomen met daarop knakworsten, kaas, en saus. Dat is gewoon ‘twee boterhammen met warme knakworst, kaas en saus’.
Je krijgt het echter voor je neus, dus je moet het toch opeten, en de smaak is gelukkig prima. Stael bewijst, in tegenstelling tot Five Guys, dat een hotdog met kaas wèl kan. Het zit hem gewoon in de verhouding kaas en worst, die hier wel op orde is. Smakelijk brood met lekkere worst, kaas en saus. Maar een hotdog, dat is het natuurlijk, strikt gesproken, niet.
Als je thema van de week ‘hotdogs’ is, dan kun je in Utrecht natuurlijk niet om Dogma heen. Dogma viert in maart 2019 alweer haar derde verjaardag, en is dus wel een blijvertje. Ook tijdens de lunch op vrijdag was het behoorlijk druk bij hotdogspecialist aan de Voorstraat.
Omdat Dogma een èchte hotdogbar is kun je hier naar hartenlust kiezen uit hotdogs. Met of zonder vlees. Een hotdog uit het reguliere aanbod, of de tijdelijke special. En allemaal met namen als ‘Gruwelijk Gebed’, ‘Patserige Pater’ en ‘Brute Beproeving’. Als bijgerecht kun je er een portie friet of een salade bij krijgen.
Ik wilde graag de ‘signature hotdog’, dus werd de Donderse Dogma aangeraden en besteld. Met een portie frieten en een Fritz-Kola er bij, want genieten moet.
Bij Dogma krijg je een behoorlijk broodje, dat in maat is afgestemd op de worst die je erbij krijgt, zoals het officieel ook hoort. Met zuurkool, huisgemaakte ketchup, mosterdsaus, mesclun, pickles en gefruite uitjes lijkt hij op de andere hotdogs, maar het zit hem in de details die hem verfijnder maken. Dogma gebruikt een worst van varkensvlees op de Donderse Dogma (andere broodjes kunnen een andere worst hebben, zoals kip of lam), en dat proef je ook. De hotdog is ook nog eens een stuk gunstiger geprijsd dan sommige andere hotdogs: de Donderse Dogma kost slechts €7,25 (de duurste hotdog bij Dogma kost €9,85).
Wat was nou de lekkerste hotdog deze week? Ik vind dat nog niet zo eenvoudig om te bepalen. De Donderse Dogma van Dogma is wel een heel andere hotdog dan de rest die ik geproefd heb, maar is het daarmee de winnaar? Laten we dan in ieder geval stellen dat de hotdogs van Quignon en IKEA in ieder geval niet de winnaars zijn. De boterhammen met warme worst van Stael is technisch gezien geen hotdog, en ik moet wel een beetje streng zijn, al was de smaak helemaal niet verkeerd.
Blijven Five Guys, Olaf met zijn bakfietshotdogs en Dogma over. Five Guys vond ik tegenvallen, de verhouding tussen worst en kaas was daar niet goed. Misschien is de kaasloze hotdog daar beter, dus ik gun ze dan toch een derde plek (maar dat heeft Quignon ook aan de prijs te wijten). De strijd om plek 1 en 2 is fel en niet snel beslecht. Hoewel Olaf een erg lekkere hotdog serveert, kun je bij hem niet zitten en ben je afhankelijk van het weer. Bij Dogma kun je in ieder geval binnen zitten. De uitvoering van de hotdog is bij Dogma een klasse apart en is wat mij betreft de winnaar, maar het verschil met Olaf’s bakfietshotdog is miniem…
Het was weer eens tijd voor een themaweek. De Leidsche Rijn Lunchweek en de Utrecht Hamburger Week waren al weer een tijdje geleden en ik had meer themaweken in en over de Utrechtse horeca beloofd. En ik had er ook wel weer eens zin in.
De centrale vraag voor deze themaweek was: wat valt er in Utrecht nou te ontbijten? Speciaal voor wie thuis niet wil of kan ontbijten, of voor wie heel vroeg in Utrecht moet zijn voor een afspraak. Kun je in de Utrechtse horeca terecht voor die ‘belangrijkste maaltijd van dag’ of een breakfast meeting plannen met een zakenrelatie? Of ontkom je niet aan een korte stand up met ochtendbammetje en koffie? Ik wilde me daar wel eens in verdiepen, dus tijd voor de Utrecht Ontbijt Week. Uiteraard deed ik gedurende de week al via social media verslag, nu een uitgebreidere review.
Om te beginnen dook ik vorige week eens even lekker in Google en Google Maps om me te oriënteren en in no time had ik een flinke lijst met adressen die beweerden, of waarvan werd beweerd, dat er ontbijt geserveerd werd. Ik kon meteen een eerste schifting aanbrengen – omdat ik op zoek was naar adressen waar je echt vroeg in de ochtend kunt ontbijten viel alles dat pas na 09u open ging af. Niet dat je niet mag ontbijten om 10 uur, prima, maar dan is heel veel reguliere daghoreca open, en ik zocht echt de ontbijtplekken.
Tot mijn verbazing bleven er nog veel plekken over want er gaan best veel zaken om 08.30 en 09.00 open, en een aantal nog wel eerder. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om een beetje door het hele centrum van Utrecht wat adresjes te bezoeken, in totaal zes. Eén daarvan had ik al op mijn verlanglijstje staan.
Op maandag begin ik bij Metro City Kitchen, het grote restaurant onder in het WTC aan het Jaarbeursplein. Vanaf 8 uur kun je er terecht, en voor ontbijt kun je kiezen kiezen uit een aantal gerechten, zoals bijvoorbeeld een croissant, een boerenyoghurt met granola, eggs benedict of het Stadsontbijt. Die laatste een compleet ontbijt met croissant, verse jus d’orange, koffie of thee en keuze uit een gepocheerd ei op een brioche met boerenkaas òf boerenyoghurt met granola en vers fruit.
Als ik rond half negen binnenkom is het nog vrij stil. Heerlijk, kan ik de week even rustig beginnen. Ik kies voor het Stadsontbijt met het gepocheerde ei en thee.
Als ik de theedoos gepresenteerd krijg zie ik er geen gewone zwarte thee in zitten. Er is wel groene thee en een hoop andere smaakjes, en de enige thee die nog een beetje op zwart lijkt is de Earl Grey, maar daar zit lavendel in. Ik hou niet zo van lavendel in mijn eten of drinken, dus kies ik de groene thee.
De jus d’orange is versgeperst, zo staat op de kaart, en de croissant wordt geserveerd met jam, maar zonder boter. Navraag leert dat men alleen gezouten boter heeft, en dat vindt men niet zo geschikt voor een croissant, is het verhaal. Prima. De hoeveelheid jam is eigenlijk veel te veel, er blijft veel over.
Het is blijkbaar mijn Lucky Monday, want er is per ongeluk een extra ei gepocheerd. Zonde om weg te doen (inderdaad!), dus dat is een mazzeltje. Het gepocheerde ei is prima gekookt, de dooier loopt als ik hem doorsnij. Dat extra gepocheerde ei ben ik ook wel blij mee, want de brioche vind ik wat droog. Fijn om op de andere helft daarvan nog dat extra ei te kunnen doen. De romaine sla is vers en knapperig, maar ik ben er toch niet helemaal gelukkig mee. De slakeuze is in de horeca altijd een afweging tussen smaak, houdbaarheid en bite. Ik ben het niet altijd eens met de gemaakte keuze, die bijna altijd in de het voordeel van de romaine of ijsbergsla uitvalt. Uit houdbaarheidsoogpunt en knapperigheid snap ik het, maar het doet het gerecht niet altijd goed. Dat vind ik hier ook het geval.
Het zijn allemaal details, het ontbijt is verder prima, je krijgt best een hoop voor die €9,25. Misschien is het idee om de optie te geven voor 75 cent een extra gepocheerd ei te krijgen voor op die andere helft van de brioche, blijft het ontbijt nog steeds maar een tientje.
Dag twee van de Utrecht Ontbijt Week ga ik de binnenstad in en kom ik uit bij De Ontdekking, aan de Voorstraat, tegenover de City bioscoop. In dit pand zat 20 jaar lang een reisbureau; de naam van deze ontbijt-, lunch- en koffiecorner is dus bewust gekozen en ook binnen vind je het reisthema terug.
De Ontdekking is een heel leuk pandje met meerdere verdiepingen met hoge en lage tafels, bankstellen en fauteuils. En het is een gewilde plek ook, want het valt me op dat De Ontdekking al vroeg vol zit. Dat zijn veelal studenten, docenten en medewerkers van de universiteit. Gek is dat niet, de Drift en de Universiteitsbibliotheek op loopafstand. Tip: parkeer je fiets onder de Universiteitsbibliotheek, op 100 meter afstand.
Ook De Ontdekking heeft, net als Metro City Kitchen, meerdere opties voor ontbijt: van eenvoudige croissant met boter en huisgemaakte jam tot aan een ‘high breakfast’ voor 2 personen of meer. Ik kies het ‘Bergbeklimmersontbijt’ dat bestaat uit brood, roerei (en optionele bacon) en een croissant met boter en huisgemaakte jam. Er is geen sap of koffie/thee inbegrepen bij het ontbijt, opmerkelijk genoeg.
De roerei wordt geserveerd in een aardenwerken kommetje. Misschien wat ongebruikelijk, maar ik heb de indruk dat het daar wel langer warm van blijft. Het brood bestaat uit vier stukken van een baguette en vult samen met de croissant meer dan voldoende. Het heet niet voor niets het ‘Bergbeklimmersontbijt’ natuurlijk. De huisgemaakte jam van bosbessen en banaan is superlekker en absoluut een aanrader. Wat mij betreft mogen ze die wel in potjes verkopen.
Het ontbijt kost, met bacon, €9,75. Omdat er geen koffie, thee of sap bij zit bestel ik er nog een thee bij, en de rekening komt daarmee op €12,25. Dat is misschien wat aan de hoge kant, zeker in vergelijking met Metro City Kitchen van de dag ervoor.
Op de derde dag van de Utrecht Ontbijt Week ga ik naar de Mariaplaats, nummer 44. Daar zit Café Elize. Het hoekpand heeft een groot overdekt (en deels verwarmd) terras, en dat is maar goed ook, want binnen is het erg klein. Er zijn maar een paar kleine tafeltjes voor twee personen, drie minitafeltjes voor één persoon aan een bank en een lange tafel aan het raam waar je naar buiten kunt kijken. Het terras is misschien wel drie keer zo groot als de zaak binnen.
Café Elize heeft een zeer uitgebreide ontbijtkaart, van een eenvoudige croissant tot aan het ‘Kaviaar ontbijt’ voor 2 personen met, inderdaad, een blikje kaviaar. Er staan hier zelfs ontbijtcocktails op de kaart. Na de fikse ontbijten bij Metro City Kitchen en De Ontdekking kies ik bij Café Elize voor iets lichters: het ‘Fruitig Ontbijt’ met yoghurt (‘van boerderij Steenwijk’), vers fruit, huisgemaakte granola, jus d’orange en thee. Prijs: €10,50.
Het is fijn om wat lichters te eten dan al dat brood en eieren, maar als ik mijn ontbijt op heb, heb ik ook toch echt wel genoeg gehad. Yoghurt met granola en fruit vult beter dan verwacht, maar ligt wel minder zwaar op de maag.
Leuk tentje wel, al ben ik niet heel erg enthousiast over de afzuiging boven de open keuken. Op mijn plek aan de lange tafel bij het raam had ik best veel last van het bakken van eieren en bacon achter me, dat was jammer. De toiletten zijn (bijna letterlijk?) onder een trap weggewerkt en vrij krap.
Ik besluit voor de donderdag iets meer buiten het centrum te kijken, en kom terecht bij District, gevestigd in een mooi hoekpand aan de Jan van Scorelstraat, tegenover revalidatiecentrum De Hoogstraat. De zaak opent om 08.30, en als ik rond 08.50 binnenkom is de zaak behoorlijk vol. Daar had men blijkbaar niet op gerekend, want ik kan op dat moment geen ‘Ontbijt Compleet’ bestellen: er is geen tijd om het klaar te maken. Om 9 uur komt er een collega, en die kan het dan maken. Ik besluit te wachten, en vraag alvast om een kop thee.
De bewuste collega komt helaas pas tegen 09.20 binnen, maar gaat daarna meteen aan de slag met mijn ontbijt (heel netjes: er werd nog wel even gevraagd of ik nog tijd had voor het ontbijt). Het is nog geen 5 minuten later, en dan staat mijn ontbijt voor mijn neus: een croissant, een snee brood, twee plakken ham, boter, jam en een gekookt ei. Het ei is niet warm, dus die is al even geleden gekookt. Dan begin ik me wel af te vragen of het in die 35 minuten, die ik er nu totaal op heb gewacht, niet mogelijk was geweest om het ontbijt al eerder klaar te maken.
Op het ontbijt zelf is verder weinig bijzonders aan te merken, behalve dat ik er aan het einde achter kom dat er ook nog yoghurt en granola bij hoort, maar die was vergeten. Dat maakt het een zeer compleet ontbijt, ruim voldoende voor een fikse after breakfast dip. Het kost dan wel 12,50 zonder sap en/of koffie of thee. Met thee komt de hele rekening op €15,25.
De service bij District is vriendelijk, maar loopt dus niet soepel als het onverwacht druk is. Ik kan daar wel enig begrip voor opbrengen, maar met wat ik geserveerd krijg, denk ik dat dit toch ook zonder de extra collega had gekund.
Vlak voor het weekend begint ga ik ontbijten bij Stadsbrasserie De Utrechter. Deze grote brasserie is gevestigd in het oude Staffhorst-pand, tegenover TivoliVredenburg. Op de bovenverdiepingen zit bedrijfsverzamelgebouw Social Impact Factory, die te bereiken is via de brasserie. Dat levert meer dan eens wat verwarring op, zo valt me op tijdens mijn verblijf daar.
En ik heb daar best even gezeten. De zaak gaat namelijk wel om 08.00 open, maar er is pas brood en een kok om 09.00. Ik ben er om half negen, en kan kiezen uit een chocoladebroodje, yoghurt met granola of wachten op de kok. Ik heb ook vandaag geen haast, iets te lezen bij me en ga wachten op de kok.
Deze kok gaat inderdaad om 9 uur aan de slag. Het klaarmaken van het ontbijt duurt ook niet heel lang, maar mijn ‘Ontbijtplank’ blijft lang op de pas staan. Er is blijkbaar niet goed onderling gecommuniceerd tussen de bedieningsmedewerkers en als de ‘ping’ uit de keuken komt dan wordt die niet gehoord. Daar heeft ook de kok dan schuld aan, maar ook let het bedienend personeel niet op: twee medewerkers komen minstens twee keer langs de pas, maar mijn plank wordt niet gezien. Uiteindelijk heb ik dan tegen 09.20 toch mijn ontbijt.
Het ontbijt bestaat dan uit 3 sneeën brood, een croissant,een glas jus d’orange, kaas, ham, jam en een gekookt, gepeld en koud ei. Of dat ei dan ook wel vers ter plekke is gekookt, of dat het van de groothandel komt kun je je afvragen. De kaas lijkt onafgedekt in de koelkast gelegen te hebben, want ik ruik een duidelijke koelkastgeur. En dan is er nog de boter. Er wordt gezouten boter bij geserveerd: letterlijk boter met daarop grof gemalen zout. Merkwaardig, en het heeft wel als voordeel dat ik om het zout heen de boter voor op mijn croissant kan pakken maar als ik eerlijk ben: doe echt gezouten boter, of doe het niet.
Het ontbijt is, zoals te verwachten, voldoende voor de eerstkomende uren; de kosten zijn €11,50 voor de ontbijtplank en samen met een kop thee komt de rekening op €14,35. De bediening is vriendelijk, maar misschien wat afstandelijk, en in ieder geval niet scherp op dit uur. Het meeste stoort het me eigenlijk nog dat de zaak wel open is, maar dat echt ontbijt pas na 09.00 geserveerd kan worden.
In het weekend mag je jezelf best eens met wat extra’s verwennen, en ik besloot daarom naar Café-Brasserie Vascobelo V-Bar aan de Nachtegaalstraat te gaan. Deze zaak, van Belgische origine, bezocht ik een paar weken eerder al voor een kop koffie. De zaak was toen net geopend, en mijn oog viel toen al op het ontbijtaanbod. Dat zag er meer dan lekker uit en het viel me dan ook niet mee om het bezoek aan Vascobelo helemaal tot zaterdag uit te stellen…
Vascobelo is niet zo’n heel grote zaak en bestaat uit drie verdiepingen: een kelder met een grote tafel, een paar hoge tafels en een lange raamtafel op de begane grond en een bovenverdieping met een grote leestafel en wat kleinere tafeltjes. Er wordt veel gebruik gemaakt van spiegels die het pand groter laten lijken. De zaak is vrij luxe ingericht en mikt op het hogere segment – wat je ook terugziet in de prijzen.
De bediening is snel en erg vriendelijk en ik kies ‘Het Vascobelo Ontbijt’ met een potje thee, verse jus d’orange, brood, Ganda-ham, ‘Oud Brugge’-kaas, jamon iberico bellota, gerookte zalm, jam en yoghurt met granola. Verder krijg ik de vraag of ik er nog een eigerecht bij wil, en ik bestel roerei. Deze staat niet bij het ontbijt vermeld, maar ik zie deze later niet terug op de rekening. Misschien een klein mazzeltje? De boter die men hierbij serveert is een Franse demi-sel, en die gaat prima bij de croissant met jam. Misschien een tip voor de andere adressen met ‘boter-issues’.
Alles aan het ontbijt is lekker en hoewel het met een prijskaartje van €17,50 het duurste ontbijt van de week is, is het het – door de jamon iberico bellota en erg goede gerookte zalm – wel waard. Als het roerei er wel degelijk bij hoort dan is het niet duur, hooguit veel geld. Dit is een goede afsluiter van de Utrecht Ontbijt Week: erg lekker, en de lunch heb ik die dag gewoon over kunnen slaan.
Genoeg aanbod aan ontbijt dus in Utrecht, al betekent het niet altijd dat als een zaak vroeg open is, en een ontbijtkaart heeft, je ook zo vroeg een ontbijt kunt krijgen. Dat is wel jammer. Wat me opvalt is dat het aanbod vrij generiek is: een yoghurt met granola, of een croissant met boter en jam, of een plank met van alles wat. Van de bezochte zaken hadden Vascobelo en Café Elize het meest uitgebreide aanbod. Een Engels ontbijt, wafels en Amerikaanse pannenkoeken ben ik niet tegengekomen, al zal dat ook meer toeristen aanspreken dan Nederlanders. De toeristen ontbijten mogelijk vooral in het hotel en niet zo zeer in de stad. De forse toename van het aantal hotelkamers in Utrecht gaat daar misschien nog wel verandering in brengen…
Er was een tijd… dat je voor een hamburger naar de McDonald’s ging. Dat was het helemaal, en die hamburgers bij de snackbar, tja, dat waren dan toch vaak van die voorgekookte dingen die even de frituur in gingen. Je vindt die ijshockeypucks trouwens nog steeds in het vleesvak van de supermarkt, bij de Bifi worstjes en de Smac. Over de braderiehamburgers met gebakken ui zal ik het al helemaal niet hebben…
Die tijd hebben we gelukkig al lang achter ons gelaten. Niet alleen heeft de Burger King het straatbeeld inmiddels ‘verrijkt’, we zijn al veel verder. Met in hamburgers gespecialiseerde barretjes en restaurants. Iedere grote stad heeft er minstens een paar, en sommige een heleboel.
Ook in Utrecht kun je in het centrum hamburgers eten die ik dan graag ‘de betere hamburger’ noem. En naast die hamburger van rundvlees, staan er meestal ook nog allerlei andere opties op de kaart. Van kip, van vis, maar ook vegetarisch en zelfs veganistisch. Je kunt tegenwoordig dus meer kanten op dan alleen mèt of zònder kaas.
Na de #leidscherijnlunchweek besloot ik dat het tijd werd om eens te kijken wat het aanbod van die betere hamburger dan is in het centrum van Utrecht. Het werd de #utrechthamburgerweek , en ik bezocht vijf verschillende hamburgerrestaurants, die niet onder ‘fast food’ vallen (ja, sorry, de hamburgers van Five Guys vind ik erg lekker, maar vallen wat mij betreft toch wel in de categorie fast food – al snap ik dat je daarover kunt discussieren).
The Burger Federation is een formule van Autogrill, een groot bedrijf dat wegrestaurants en vliegveld- en stationshoreca exploiteert. Het filiaal van The Burger Federation in Utrecht wordt bestierd door HMSHost, die met meer restaurants in Hoog Catharijne en op station Utrecht Centraal doet. Je kent HMSHost misschien ook wel van de horeca op Schiphol.
Tot zover de droge achtergrondinfo, hoog tijd voor de hamburgers. De vestiging van The Burger Federation in Utrecht is een grote, lichte zaak die je kunt vinden aan de Stadskamer, het horecaplein in het vernieuwde Hoog Catharijne. Het restaurant heeft ook nog een ingang aan de buitenkant, vlakbij de singel, en daar is ook een klein terras.
The Burger Federation serveert diverse burgers, de meeste zijn met rundvlees, er zijn er twee met kip, één met vis, en er is één vegetarische optie. De burgers zijn verzonnen rondom een landenthema, zoals een Franse met brie, een Japanse met zalm, een Libanese met falafel, een Fifth Avenue burger met foie gras (!), maar ook de Hoge Utrecht Burger met gesmolten Oude Gracht kaas en huisgemaakte Utrechtse biersaus. Ook kun je je eigen burger samenstellen waarbij je je eigen favo toppings kunt toevoegen aan de standaard burger. Als een hamburger met brie, avocado, jalapeños, foie gras en een spiegelei jouw ding is, go for it. Behalve hamburgers worden er ook nog snacks als nachos, uienringen en kipvleugels geserveerd, en ook vind je salades en een aantal toetjes op de kaart.
Voor mij geen freakburger, maar gewoon de BLT Classic Beef burger met bacon, sla en tomaat. De hamburgers worden standaard medium doorbakken, zo staat op de kaart, en je krijgt voor het geld ook nog een portie frites, fritessaus, en een tweede saus die ik zo snel niet kon thuisbrengen.
Het broodje waarop de burger geserveerd wordt heeft het Burger Federation logo er in gebrandmerkt, wat natuurlijk een leuke gimmick is, maar niet meer dan dat. Leuk voor Instagram. Mijn burger zelf was behoorlijk gepeperd. Ik weet niet zeker of ze er veel peper op hebben gegooid, ik had eerder de indruk dat het in het vlees zat. Ik vond dat wel lekker, maar het zat wel op het randje van overheersend. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat lekker vindt. Laten we er maar even van uit gaan dat men uitgeschoten is met de pepermolen.
De hamburger at niet heel erg handig. Dat kwam namelijk door de twee plakken tomaat die er op zaten. Die gaan van elkaar afglijden, en voor je het weet zit je daar met lege handen, en je hamburger all over de tafel. De hamburger was helemaal doorbakken, dus niet medium, zoals beloofd. Hij was gelukkig niet droog, maar wel wat compact. De geserveerde frietjes waren goed krokant en prima op smaak.
De BLT Classic Beef van The Burger Federation is, zoals ik hem nu gegeten heb, geen slechte burger, al zijn er wel een paar verbeterpuntjes.
De Burgerbar is een kleine keten van hamburgerrestaurants met 4 vestigingen in Amsterdam, één in Den Haag en één in Utrecht. Je vindt Burgerbar in Utrecht in de Schoutenstraat, het straatje tussen de Neude en de Ganzenmarkt, waar de achterkant van het stadhuis ook is.
Burgerbar is een kleine zaak, een echte eetbar, met zitplaatsen aan de counter, en een paar tafeltjes aan de zijkant en achterin. Ook buiten staan een paar tafeltjes, maar dan moet het weer wel een beetje meewerken natuurlijk. De tafeltjes binnen zijn vrij klein en zijn voorzien van een bak met bestek, servetten, en peper- en zoutmolens. Zitten doe je op in hoogte verstelbare krukjes. Niet ideaal om lang te tafelen, maar hé, het is een hamburgerbar, niet een 4 gangen Franse bistro met sterrenambities.
Burgerbar heeft drie rundvleesburger opties: standaard Iers rundvlees, gerijpt Angus en Kobe Style Wagyu rundvlees, en alle drie in twee maten. Daarnaast serveren ze ook nog een kipburger en twee vegetarische opties. Bovenop je burger kies je dan nog je toppings.
Ik besloot half-decadent te zijn door een grote Anged Angus burger te nemen met cheddar, bacon en gegrilde uien. Daarbij zitten dan ook nog sla en saus op je broodje.
Als de burger geserveerd wordt kijk ik tegen een flinke toren aan. Toch is de burger wel te hanteren en kun je hem gewoon uit de hand opeten. Wel oppassen met de vleessappen. Deze burger is namelijk supersappig, en zoals beloofd medium doorbakken. Ook hier proef ik peper op mijn hamburger, maar veel minder sterk dan bij die van de Burger Federation. Ik vind deze hoeveelheid peper veel beter.
Erg lekkere burger, die rul van structuur is en medium doorbakken zoals beloofd. Top.
Ellis Gourmet Burger opende in Utrecht eind augustus 2016 aan de Neude. Het was daarmee de vierde vestiging van deze Belgische keten in Nederland. Inmiddels kun je in Nederland bij 7 vestigingen terecht: 3 in Amsterdam, 2 in Rotterdam en nog eentje in Breda.
Ellis Gourmet Burger is geen hele grote zaak, vrij smal en uitgevoerd in de kleuren donkerbruin en grijs. Dat maakt het wat donker misschien, maar geeft ook wel een warme uitstraling. De open keuken achterin is, door het heldere licht in die keuken, een blikvanger. De tafels zijn ingedekt met bestek, dus geen IKEA potten of houten bakken waar je je bestek zelf uit moet pakken. Buiten is overigens ook nog een terras met een aardig aantal tafeltjes.
Er is een grote keus aan hamburgers, met een aantal ‘signature gourmet burgers’ zoals bijvoorbeeld die met blauwe kaas, geselecteerd door de bekende affineur Van Tricht, een burger van zalm met spinazie en een lamsburger met guacamole. Uiteraard ook meer reguliere hamburgers, en ook vier vegetarische / vegan hamburgers.
Naast salades staan er ook voor de lunch twee toasties op de kaart, zoals de Toastie Original Cheese, en dat is een eerbetoon aan Louis Lunch, het restaurant in New Haven, Connecticut, die in de VS wordt beschouwd als de uitvinder van de hamburger; dat leek me de vermelding wel waard.
Ik koos deze keer voor de Ellis Special 2.0. Dat is een hamburger met kaas en bacon, die ook op de kaart staat, maar in plaats van mosterd en ketchup krijg je de Ellis Special Sauce.
De burger wordt razendsnel geserveerd – het is ook niet druk, dus dat helpt – en is rul van textuur, zoals ik hem graag eet, lekker sappig, en zoals beloofd ook daadwerkelijk medium gebakken.
Bij de hamburger bestelde ik nog een portie frietjes en een groene salade. De frietjes waren vers en knapperig met voldoende (middelgrof) zout, de salade was met een dressing aangemaakt. Geen hoogvlieger, de salade, maar wel gewoon prima.
De burger haalde nèt niet het niveau van die van Burgerbar wat mij betreft, maar komt behoorlijk dicht in de buurt.
Meneer Smakers is een echte Utrechtse keten van hamburgerrestaurants met vier filialen in de stad: op de Nobelstraat, aan de Oudegracht, op de Marnixlaan en op de Twijnstraat. Voor dit artikel bezocht ik het filiaal aan de Oudegracht, vlak bij de Neude.
De inrichting van Meneer Smakers wijkt niet heel veel af van de gemiddelde moderne hamburgerbar: hout, metaal, bruin, grijs. In dit filiaal is gebruik gemaakt van wat lichter hout en ook nog gele en blauwe accenten, zodat de zaak niet zo donker wordt. Toch maakte het op mij een wat goedkopere, misschien zelfs wat versleten, indruk. Of misschien oogt het lichte blauw wat gedateerd, een beetje jaren 90-look.
Hoge, lange tafels voor in de zaak met krukken om op te zitten, en naast de counter nog wat lage tafeltjes. Ook dit is weer een hamburgerbar waar je niet lang blijft zitten – behalve op het kleine terrasje voor de zaak misschien, als de zon schijnt.
De hamburgers van Meneer Smakers hebben allemaal een ‘familienaam’ zoals Mevrouw Smakers, Zusje Fleur, Tante Mila, Ome Jimmie en Opa Harrie. Naast rund, kip en vis serveert Meneer Smakers ook een lamsburger, twee vegetarische en één veganistische burger, en is er regelmatig een special. Daarnaast is er natuurlijk friet, zijn er sandwiches en ook tosti’s.
Ik koos voor de Mevrouw Smakers, met rundvlees, gegrilde paprika, courgette en jalapeños met daarop de speciale Smakerssaus.
De paprika en courgette doen het prima op een hamburger, en het is weer eens wat anders dan sla, tomaat en augurk. De burger is door de jalapeños lekker pittig, en de Smakerssaus is ook gewoon een lekkere saus.
Over de smaak van de hamburger was ik best tevreden, ondanks dat hij doorbakken was, was hij niet droog. De textuur is een ander verhaal, helaas. Voor mij is een goede hamburger gemaakt van gemalen gehakt, en een beetje rul van structuur. Deze hamburger leek een combinatie van gehakt en afsnijdsels, die behoorlijk compact waren samengeperst. Ook had ik af en toe een wat harder stukje.
Meneer Smakers gebruikt een harder broodje dan de meeste andere burgerrestaurants. Ik heb zelf liever een zacht(er) broodje. De burger wordt geserveerd in een plastic mandje met een papiertje er in, en dat maakt de uitstraling wat goedkoop, en dat past dan misschien bij de inrichting van het restaurant, ik vind het minder geslaag. Na vier hamburgers is dit misschien wel de minst succesvolle.
Toevallig bestaat Firma Pickles tijdens mijn #utrechthamburgerweek 5 jaar. Het is daarmee denk ik één van de oudste moderne hamburgerrestaurants in Utrecht, en ook meteen een wijnbar. Vind je bij de andere hamburgerrestaurants meestal een selectie van fris en bieren, Firma Pickles doet (ook) veel wijn.
Firma Pickles heeft inmiddels al weer 6 filialen, twee in Utrecht, en dan nog in Rotterdam, op Den Haag CS, op de Pier in Scheveningen en, onlangs geopend, in Den Bosch.
Ik bezocht de originele Firma Pickles in de bekende Drieharingstraat in Utrecht, dè restaurantstraat in het centrum (al beginnen andere straatjes op dat punt ook hoge ogen te gooien de laatste tijd). Dit is weer meer een restaurant dan een hamburgerbar zoals Meneer Smakers en de Burgerbar. Hoge tafels aan de ene kant van het restaurant, en als je om de bar heen loopt, dan kom je in het gedeelte met allemaal lage tafeltjes. Tegelwandjes en potten met pickles (!) maken het geheel af.
Op de menukaart vind je bij Firma Pickles een groot aantal burgers. Er zijn diverse varianten met rundvlees, groot en klein, er is een burger met gamba’s, er zijn twee vegetarische opties, en een aantal luxe burgers met bijvoorbeeld Bresse kip, Livar varken en premium rundvlees maken de kaart af. Een burger met varkensvlees zie je trouwens niet vaak. Oh ja, er is óók nog een weekly special.
Naast al deze keuzes kun je ook nog een heleboel extra toppings op je burger er bij doen – maar een spiegelei is niet één van de opties. Uiteraard ontbreken ook de bijgerechten en de toetjes niet.
Ik koos voor de Pickles Dry Aged burger, met extra cheddar. De burger wordt standaard geserveerd met een portie frites, en een pickle (een halve augurk).
Het feit dat er droog gerijpt vlees is gebruikt in de burger kon ik er niet echt uithalen. De burger had niet de diepe smaak waar ik op gerekend had. Ook vond ik de burger meer doorbakken dan ik had verwacht (maar dat ligt aan mij – er staat nergens dat de burgers medium gebakken worden) en ik vond de burger ook wat te compact. Niet zo erg als bij Meneer Smakers, maar toch wel wat tè. Bij de cheddar, die ik extra op de burger gekozen had, deed de smaak me verrassend veel denken aan de ‘cheddar’ die McDonald’s op de burgers serveert. Er staat op de kaart ook ‘American cheddar’, dus verwachtte ik wel zoiets, maar toch vond ik de sterke overeenkomst opmerkelijk. Nou vind ik die cheddar van McDonald’s -stiekem- best lekker, dus wat dat betreft krijgt de burger een pluspunt.
De burger kan dat pluspunt goed gebruiken, vind ik. Heel bijzonder vond ik de hamburger namelijk niet en ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Waarom weet ik niet – misschien wel omdat ik er jaren eerder geweest ben en de hamburger toen wel een openbaring vond, in vergelijking met de hamburgers van McDonald’s en Burger King. Met veel meer concurrentie vandaag de dag is Firma Pickles misschien wel ingehaald.
Vijf keer een goede hamburger eten bij steeds een ander restaurant dan een fast-foodketen is in Utrecht goed te doen. Doe er dan toch nog een keer een Five Guys hamburger bij en ga nog een keer terug naar de Burgerbar, en je bent een week onder de pannen. Inmiddels raad je dan misschien ook al welke hamburger ik het lekkerste vond – juist, die van Burgerbar. De burger van Ellis Gourmet Burger zit hem wel op de hielen. De andere drie hamburgers liggen dicht bij elkaar. De hamburger van Meneer Smakers zet ik dan toch op de laatste plaats, voornamelijk vanwege de stuctuur. Tussen Firma Pickles en The Burger Federation kiezen wordt lastiger. Misschien dat de peper The Burger Federation dan nog net de das omdoet, maar het is een dubbeltje op zijn kant. In het algemeen kun je wel zeggen dat ze alle vijf niet slecht zijn, en wellicht heb je zelf bepaalde voorkeuren waarom je de ene burger lekkerder vindt dan de ander. Heb je trek, en je komt één van deze vijf tegen, dan kun je gerust naar binnen gaan, denk ik. Al zou ik zelf misschien even omlopen naar de Schoutenstraat voor eentje van de Burgerbar…
Volgende themaweek ga ik iets gezonders doen. Denk ik. Tot dan!
Oh ja, vergeet je me niet te volgen op Facebook, Twitter en Instagram? Fijn!
Project Leidsche Rijn is het nieuwe stadsdeel van Utrecht. Nou ja, nieuw, Leidsche Rijn bestaat ook al weer 20 jaar, de eerste woningen werden in 1997 opgeleverd. In de wijk Leidsche Rijn (ja, er is een verschil), is onlangs het winkelcentrum Leidsche Rijn Centrum geopend. Met 130 winkels en horecagelegenheden – en minstens 762 woningen – is het een behoorlijk groot winkelcentrum. Het is nog niet af: een aantal woningen moeten in ieder geval van buiten nog afgemaakt worden, en ook niet alle winkelpanden en wegen zijn al klaar. Toch valt er al wel het één en ander te beleven, als eetliefhebber.
Aan het grote Brusselplein, vlak bij NS station Leidsche Rijn en het busstation, zit de meeste horeca. Je vindt er onder andere hamburgerketen Five Guys, restaurant Alan & Pim’s (gegrilde kip), Miyabi (Aziatisch fusion) en een La Place (deze zit ìn de grote Jumbo Food Markt).
Ik ging een weekje lunchen in Leidsche Rijn Centrum, en deed daar al kort verslag van via social media, zoals Instagram, onder de hashtag #leidscherijnlunchweek. Hier zal ik een wat uitgebreider verslag doen.
Direct met het openen van het nieuwe winkelcentrum opende ook The Barn, een zogeheten fast casual biologische restaurant. Na iets meer dan een maand echter ging het restaurant al weer dicht, net als alle andere vestigingen van The Barn – de keten was failliet. Inmiddels is The Barn in Leidsche Rijn Centrum (als enige) weer open; het filiaal is overgenomen door de oud commercieel directeur van The Barn.
De opzet van het restaurant is nu wel iets gewijzigd, in plaats van een bestelling plaatsen bij een centrale kiosk wordt je nu wel gewoon aan tafel bediend. Zelf vind ik dat wel wat klantvriendelijker, de kiosk maakte het allemaal wat onpersoonlijk, en dat vond ik niet zo aansluiten bij de sfeer van het restaurant.
De kaart van The Barn is op dit moment nog wat beperkt, al beloven ze dat dit op termijn nog wel weer verder uitgebouwd wordt. Je vindt er nu bijvoorbeeld wat sandwiches, hamburgers en ook, bijvoorbeeld, een tosti met ham en kaas. Daar had ik toevallig net zin in, dus die bestelde ik.
De tosti was erg eenvoudig: twee dikke sneeën brood, met ham en kaas, en dat op de grill. Nou ja, dus eigenlijk gewoon wat een tosti is. Als je het goed doet, heb je ook niet meer nodig dan drie ingrediënten en één apparaat. En hij was ook gewoon goed. Prima tosti, hoef je voor mij niets meer aan te doen. Sommige mensen willen graag ketchup bij hun tosti, en die zat er niet bij, maar dat zal ongetwijfeld wel kunnen.
Wat mij betreft een prima eerste lunchdag. Ondanks dat The Barn pas net de zaterdag ervoor weer geopend was, zaten er al best wat mensen. Het restaurant is dus goed vindbaar en aantrekkelijk, dus dat is alleen maar positief voor de toekomst.
Op dinsdag was het een zonnige nazomerdag. Iets Spaans op een terrasjes gaat er dan wel in. Eén van de restaurants aan het Brusselplein is Bar Iberico: een Spaans restaurant met op de lunchkaart bijvoorbeeld vers belegde Spaanse broodjes. En naast de kaart nog een heel scala aan echte Spaanse tapas – of misschien is raciones een betere omschrijving. Denk aan pulpo a la gallega (octopus op Galicische wijze), boquerones in vinagre (ansjovisjes in het zuur), en dadels in spek. De ‘buiten de kaart’-kaart is bijna nog groter dan de gewone kaart. Genoeg te kiezen dus.
Ik koos voor een portie boquerones en een broodje Lomo Deluxe, plakjes gebakken gekruide varkenslende op een broodje met manchego, geroosterde paprikareepjes, rucola en een sausje.
Met zo’n lekker zonnetje waande ik me met deze twee gerechtjes echt even in Spanje. Goede kwaliteit, en erg smakelijk. Het broodje was groot genoeg om goed te vullen voor de lunch, dus alles wat je er extra bij neemt is gewoon ‘voor de lekker’. En dat is natuurlijk helemaal prima.
Bar Iberico is dus een prima lunchadresje als je trek hebt in iets Spaans. Als het weer niet zo lekker is, dan kun je binnen ook prima zitten. De gerechtjes brengen je sowieso wel in Spaanse sferen.
Onlangs is aan het plein ook Kavos Wine-Bar geopend. Kavos is een plaats op het Griekse eiland Corfu, en ook zonder dat te weten had de naam je alvast wel in een richting gestuurd: Kavos is een Grieks restaurant.
De eigenaars van Kavos zijn geen onbekenden in Utrecht, want ook het restaurant Oniro in Vleuterweide is van hen. Geen beginners dus, en dat is te zien: Kavos is zonder twijfel op dit moment het meest luxueus uitziende restaurant in Leidsche Rijn Centrum. Moderne, warme, stijlvolle inrichting met mooie stoffen stoelen en sfeervolle verlichting. Dit doet in niets denken aan de ouderwetse Griek met de plastic druiventrossen, wijnflessen in een rieten mandje en schilderingen van Griekse goden die weet-ik-wat aan het uitspoken zijn.
Ook de kaart is anders dan je misschien gewend bent: verwacht hier geen grote schalen met gyros, souvlaki en suzuki met een kom tomatenrijst en een emmer tzatziki. Bij Kavos vind je meer kleinere gerechten, die mooi weerspiegelen dat de Griekse keuken zo veel meer is dan stapels vlees op een schaal.
Tijdens mijn bezoek was de lunchkaart helaas nog niet volledig beschikbaar, en werden er slechts een paar gerechten aangeboden. Vanaf 15 september (2018) moet het restaurant full swing gaan draaien, en dan moet ook de lunchkaart af en klaar zijn.
Voor nu viel mijn keuze dan (toch weer) op een pita met gyros. Maar dan kreeg ik natuurlijk niet een opgerolde pita, volgepropt met sla, vooral vlees, en (altijd te weinig) saus. Nee, een mooi bord met daar op een pita, en daar op een mooie salade, dààr weer bovenop lekker gekruide kipgyros, en natuurlijk saus.
Het is misschien even wennen, een pita met gyros eten met bestek, maar het was erg lekker. Als het restaurant helemaal draait ga ik zeker nog eens terug om de reguliere lunch- en/of dinerkaart te proberen, want het is veelbelovend!
De eerste Alan & Pim’s is in 2015 in Rotterdam. In die tijd was het ineens heel erg hip om kip van ’t spit te verkopen in een restaurant, en Alan & Pim’s was één van die hippe zaken. En ze doen het blijkbaar goed, want ze zijn er nog steeds. Niet zo gek, want ik ben wel eens bij ze in Rotterdam geweest, en die kip was verdraaid lekker. Dus toen ik hoorde dat Alan & Pim’s in Leidsche Rijn Centrum kwam, heb ik een klein vreugdedansje gemaakt.
Het restaurant heeft een strakke, misschien wat minimalistische inrichting (na Kavos is dat zo’n beetje ieder restaurant), maar ik vond het er niet kil uitzien. Er wordt veel hout gebruikt wat voor warme tonen zorgt, en de blauw geblokte servetten/handdoeken geven het geheel een mooi accent.
Op de lunchkaart vind je onder andere salades, sandwiches en (halve) gegrilde kippetjes. Alan & Pim’s gebruikt alleen verantwoorde kip uit het Groene Hart, dus je kunt je rustig uitleven op een halve kip (of twee halve, dan heb je een hele). Die halve (of toch hele) kip besloot ik te bewaren voor de volgende keer, en ik koos voor de sandwich pulled chicken. Die bestaat uit twee flinke boterhammen met salade, heerlijk sappige kip en barbecuesaus. De barbecuesaus is wat aan de dikke kant, zoals je op de foto kunt zien, maar hij is wel lekker. Als de saus wat dunner was geweest was het verdelen van de saus over de sandwich misschien makkelijker geweest. Maar ik kan gelukkig zelf ook wel wat saus verplaatsen.
Smakelijke sandwich met verantwoorde kip, dus. Alan & Pim’s stelde niet teleur, en ik heb nu al weer zin in zo’n halve kip. Of toch een hele. YOLO, enzo.
Als laatste in de themaweek Leidsche Rijn Lunch Week bezoek ik op vrijdag Wijn- en Eetbar Most. Deze wijnbar is ongeveer drie weken open als ik er ga lunchen, dus nog behoorlijk nieuw. Het duo eigenaars van Most weet wel iets van wijn, één van hen werkte al bij een wijnbar in Amersfoort, de ander is ook eigenaar van VinVin in het centrum van Utrecht, in 2017 uitgeroepen tot beste wijnbar van Nederland.
Most serveert 100 verschillende open wijnen. Om dit mogelijk te maken wordt er gebruik gemaakt van een innovatief tapsysteem, waar je zelf je wijn mag tappen. Dat werkt zo: je haalt bij de bar een pasje, en daar laat je een tegoed opzetten. Dat pasje steek je vervolgens in een van de tapsystemen (10 in totaal, in 5 blokken van 2). Vervolgens pak je een glas en kies je een wijn uit. Je houdt je glas onder het tappunt en vervolgens druk je op het knopje voor de wijn. Je kunt kiezen uit een proefslok, een half of een heel glas. De prijs van de wijn wordt op een klein schermpje weergegeven, en het word verrekend met het saldo op je pasje. Uiteraard kun je wijnadvies krijgen als je echt niet weet waar je moet beginnen – en met 100 wijnen kan ik me dat heel goed voorstellen, ik vond het ook lastig.
De lunchkaart van Most is, net als de dinerkaart, beperkt. Ik koos uiteindelijk voor een sandwich met coppa di Parma, sla, pepertjes en olijfolie. Lekkere coppa, prima olijfolie, maar de pepertjes zorgden toch wel voor een flinke uitdaging in het kiezen van een bijpassende wijn (want dat is toch wel wat je wilt in een wijnbar). Uiteindelijk is dat wel gelukt, en het is fascinerend om te proeven hoe sommige wijn de peper juist meer naar voren haalt, en in andere gevallen juist weer afzwakt. Fijn dus dat je van tevoren kunt proeven, maar zo’n pepertje is toch wel lastig.
Most is nog aan het sleutelen aan de lunch- en dinerkaart. Het is de bedoeling om deze beperkt te houden. Dan is het natuurlijk wel belangrijk dat je gerechten op de kaart zet die goed met wijn te combineren zijn, en een sandwich met coppa en jalapeñopepertjes is dan misschien niet de beste keuze.
Ondanks de beperkte menukaart van dit moment is Most zeker een wijnbar om in de gaten te houden. Voordeel is dat ze op vrijdag en zaterdag tot 01.00u open zijn, dus als je in Leidsche Rijn woont en je komt net uit de bioscoop (of de Schouwburg in het centrum), is het misschien wel een leuke plek voor een afzakkertje.
Vijf dagen lunchen in Leidsche Rijn Centrum, het kan zonder problemen. Want naast de zaken die ik hier geprobeerd heb, zijn er dus nog meer. Het moet misschien allemaal nog een beetje aarden en schwung krijgen, maar dat kan niet anders bij zoveel nieuwe zaken in één keer. Iedereen die in Leidsche Rijn woont kan in ieder geval lekker ‘om de hoek’ gaan lunchen. En de rest van Utrecht kan er ook gewoon eens gaan kijken in dit nieuwe winkelcentrum, zonder bang te hoeven zijn van de honger om te komen.
De thematische lunchweek is mij zelf ook goed bevallen, dus daar komen er meer van. Volg me dus op Facebook, Instagram en Twitter, en je bent altijd op de hoogte.